Recenzja #3 - "Mężczyzna, który gonił swój cień", David Lagercrantz

Tytuł polski: "Mężczyzna, który gonił swój cień"

Tytuł szwedzki: Mannen som sökte sin skugga

Autor: David Lagencratz

Tłumacz: Marcin Lubus

Korekta: Maciej Korbasiński

Adaptacja okładki: Magda Kuc

Wydawnictwo szwedzkie: Norstedts Agency

Wydawnictwo polskie: Czarna owca

Jest niewiele rzeczy, do których mogę się przyznać, że żałuję ich bardzo mocno. Jedną z takich rzeczy jest to, że poznałam twórczość Stiega Larssona tak późno. Saga „Millenium” skradła moje serce od razu, od pierwszego tomu, i nie puściła. Jak zaczęłam czytać, nie umiałam przestać do rana. Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam więc po „Co nas nie zabije”, napisane przez Davida Lagencratza, mając nadzieję, że jego książki będą chociaż w połowie tak dobre, jak oryginał. Jego drugi tom kupiłam jeszcze w przedsprzedaży, wiedząc, że wyprzedzi wszystkie inne książki w kolejce do przeczytania.

„To oczywiście był wielki skandal, że

Lisbeth Salander się tu znalazła i że

w ogóle trafiła do więzienia.”

Lisbeth Salander po wydarzeniach kończących czwarty tom, ląduje w więzieniu dla kobiet, będąc pod specjalną ochroną. Zbliża się koniec jej odsiadki – i w zasadzie można by spodziewać się, że akcja zacznie się toczyć, gdy administracja więzienia pozbędzie się tylko czysto teoretycznie niekłopotliwego więźnia. Jednakże okazało się to być błędnym rozumowaniem – niespodziewana wizyta Holgera Palmgrena powoduje, że główna bohaterka zaczyna po raz kolejny doszukiwać się w swojej przeszłości licznych nieprawidłowości i tajemnic. Wciąga w to swojego przyjaciela, Michaela Bloomkvista – dziennikarza, który stawia sobie za cel wyciągnięcie na światło dzienne brudów szwedzkiego społeczeństwa.

„- Wolałbym uniknąć łamania prawa – powiedział.

- Byłoby trochę szkoda, gdybyśmy oboje tu wylądowali.

- Ty musiałbyś pewnie się zadowolić więzieniem

dla mężczyzn, Mikael.”

W tle poznajemy losy Farii Kazi, kobiety prześladowanej przez mężczyzn ze swojej rodziny i jej ukochanego, który rzekomo popełnił samobójstwo. Lisbeth zaczyna jej bronić i poleca swojej adwokat – Annice Giannini. Spotykamy też Leo Mannheimera, którego życie odbiega od ideału – głównie dlatego, że czuje, że w jego życiu kogoś brakuje. Czarnymi charakterami są bracia wyżej wymienionej Farii i Benito, która zmieniła swoje imię na cześć włoskiego dyktatora. Losy postaci, które pojawiły się dopiero w „Mężczyźnie, który gonił swój cień”, oraz we wcześniejszych czterech częściach, doprowadzają do kolejnych wyjaśnień wydarzeń sprzed lat.

„- Okej – odparł. – Zrób, jak uważasz.

- Dasz  radę zacząć jeszcze raz?

- Dam radę.

- Dobrze.”

Co sądzę o nowej książce z uwielbianej na całym świecie serii „Millenium”? Warto było przeczytać, by wyrobić sobie swoje zdanie, natomiast książka nie porwała mnie swoją fabułą. Do połowy miałam nadzieję, że akcja rozwinie się w sposób mnie satysfakcjonujący, kiedy jednak pojawiły się retrospekcje, do złudzenia przypominające te  z sagi kryminalnej Camilli Lackberg o Fjallbace, straciłam serce dla całej powieści. Lisbeth nie jest tak charakterna, jak w poprzednich częściach, Mikael z byłego kochanka głównej bohaterki powoli zmienia się w jej ojca, w dodatku (nie jestem pewna dlaczego) wzmianka o tym, że urósł mu brzuch, spowodowała we mnie duży niesmak, w dodatku wciąż ma ogromną słabość do rozwiedzionej już kochanki z przeszłości, choć dla postaci Blomkvista wykreowanej przez Larssona, jedyną kobietą, która miała swoje stałe miejsce w jego życiu, była Erika, współwłaścicielka ich gazety. Temat działalności Mikaela i artykułu, który po raz kolejny miał wstrząsnąć Szwecją, został zmarginalizowany właściwie do jednego rozdziału, co w porównaniu do poprzednich części, było dla mnie sporym zgrzytem.  Najbardziej uderzyła mnie Lisbeth w garniturze. Lisbeth, którą poznaliśmy, chcąc oddać cześć swojemu bliskiemu przyjacielowi, który jako jeden z niewielu, akceptował ją taka, jaką jest, nie ubrałaby garnituru. Wręcz przeciwnie – podkreśliłaby swoją niezależność i indywidualność strojem, makijażem i fryzurą. Mimo tego, książkę polecam, z jednym zastrzeżeniem – że w następnych częściach rozwinięte tematy zostaną pociągnięte i wyjaśnione. „Mężczyzna, który gonił swój cień” okazał się wart zainwestowanego w niego czasu, mimo wielu rzeczy, które sprawiły mi smutek w kontekście twórczości Stiega Larssona, który moim zdaniem widziałby zupełnie inaczej losy pewnych postaci.

„Skinęli sobie głowami. To miało być niezwykle

gorące i ciężkie lato. Michael Blomkvist postanowił pójść

na spacer, zanim rzuci się w nowy temat.”